FOTO BOVEN: 2005 LA PAZ DE VALLADOLID

Zaterdag 30 mei

Om 9 uur opgestaan. Rondje estanco, bar om te ontbijten en bank. Voor de deur staat Ramón, de dueño van Pension Manolo. Die man is er altijd, 's morgens vroeg en 's avonds laat. Altijd in hetzelfde ritme, altijd rustig en altijd vriendelijk lachend, soms griezelig vriendelijk. Hij maakt zich geen zorgen over de afrekening. Ik kom op mijn Nederlandse "compás" aan en vraag hem de rekening te maken. Zijn antwoord "Si......" en blijft gewoon staan. Mij blijft niets anders over dan naar mijn kamer te gaan en te betalen als de auto is geladen. De komende rit gaat over Jerez de la Frontera, Arcos de la Frontera, El Bosque, Ubrique naar Ronda. Vandaaruit over bekend terrein naar San Pedro de Alcántara en Marbella naar Benalmádena.

Beschrijving van de tocht

Het is nu half één in de middag. Ik rijd de route van de witte dorpen. Ik ben nu Arcos de la Frontera gepasseerd en rijdt nu in de richting van El Bosque. Het is een prachtig, rustig landschap. Boven mij cirkelt een grote roofvogel van reusachtige afmetingen, waarschijnlijk een adelaar. Het is zo rustig op deze weg dat ik kan nadenken over het produkt van het Instituto Cervantes Benelux. Zie 'Produktomschrijving Cervantes'. Het is nu 5 over half twee. Ik zit nu in Ubrique. Ubrique is een plaats die bekend is vanwege zijn leerindustrie (piel). Ik heb net vergeefs in een telefooncel geprobeerd Benalmádena te bereiken. Daarna geprobeerd in een winkel iets te kopen. Ubrique ligt in een dal. Heel merkwaardig. Als je binnen komt rijden zie je alleen witte huizen, witte daken. Plotseling blijkt dat het een complete leefgemeenschap is. De mensen zijn wel voor een stuk self-supporting. In een bar bestelde ik een bocadillo de jamón. De ham werd voor mijn ogen van een gerookte varkenspoot afgesneden met een scherp mes. Nou ja, scherp? Af en toe moest het mes nog even geslepen worden. Ik neem nu de kortste weg naar Benalmádena. Ik ga nu dwars door de Sierra de Ronda en vanuit Ronda rechtstreeks naar de Middellandse Zeekust, naar San Pedro de Alcántara. Het zal toch weer een behoorlijke reis worden. Ik kan me nog herinneren dat dit 21 jaar geleden een weg was waar geen eind aan scheen te komen. Als je zelf het stuur in handen hebt blijkt dat elke weg zijn tijd neemt en eindig is. Het is nu 13.49 uur. Ik stond nu op een punt waarop aan de linkerkant op een bord stond aangegeven "Ronda 43 km" en aan de rechterkant een bord "Ronda 40 km". Beide borden wezen in dezelfde richting.

Een muilezel langs de weg.....
De weg wordt droog, het wordt lichter...
Ik passeer een boer met een ezel, een ezel met aan twee kanten een bak om de vracht te vervoeren...
Ik ga nu het dal in....
Het is een smalle weg door een rotsachtig gebergte, maar adembenedemd....
Werkelijk ontzettend mooi....

Ik zit nu boven in de bergen, aan de linkerkant zie ik een kudde schapen. Het lijkt wel of ik boven op een pas ben aangekomen. De weg is vlak. Aan weerskanten zie ik berghellingen.
De weg blijft stijgen, stijgen, stijgen.....
Ik zit nu nog ongeveer twintig meter vanaf het wolkendek...
Het gebergte om me heen is nu kaal en troosteloos...

Rotsen, rotsen, rotsen....
Grijs!

Nu begint de afdaling wederom. Plotseling weer een dorpje, Villaluenga del Rosario. Onvoorstelbaar, ineens uit het niets.
Prachtig.
Heel mooi, dat dorpje tegen de rotswand aan gebouwd.
Tegen de rotswanden zie ik nu ook begroeiing, prachtige cactussen.

Het is nu twee uur. Nog 35 kilometer naar Ronda.
Ik ga nu een "Parque Natural" binnen.

Wel uitkijken. Ik zat net praktisch frontaal op een tegenligger, die weliswaar erg rustig naar boven reed, maar kennelijk wat vermoeid achter het stuur zat en zich niet realiseerde dat hij aan de linkerkant van de weg reed. De Spanjaarden zitten overigens rond deze tijd ook normaal aan de bar een pilsje te drinken of een aperitiefje en stappen daarna weer rustig in de auto.

Ik passeer nu een weiland, una pradera, waarin jonge stieren grazen. Bruine stieren. Niet direct de zwarte stieren die je verwacht bij een stierengevecht of een novillada. Ook de Andalusische paarden lopen hier rond van verschillende kleuren. Witte paarden en bruine paarden.

Uf... Hier moest ik even afremmen voor een paar geiten, die plotseling de weg overstaken. Daar wordt hier ook voor gewaarschuwd. Er is zelfs een waarschuwingsbord met "Pas op, overstekende geiten", met daarin een geit getekend.

De natuur is hier volop groen. Onvoorstelbaar. Prachtige bossen. Heel licht groen, geel tot lichtgroen.

En wat overkomt mij nu, midden in de Sierra de Ronda? Op 15 km van Ronda kom ik op een prachtige tweebaans geasfalteerde autoweg. Spanje, het land van contrasten. Spanje werkt aan zijn toekomst.

14.30 u. Ik ben nu Ronda gepasseerd en zag plotseling het bord San Pedro. Dat bord heb ik nu gevolgd en ik zit hier op een prachtige autoweg. Ik ken het niet meer terug. Niet te vergelijken met 21 jaar geleden. Op 1 minuut een hipermercado. De hele dag open tot 10 uur 's avonds.

15. 20 u. Ik ben net de Sierra de las Nieves overgetrokken. Dit sneeuwgebergte was volop bewolkt.....
Ik ben nu aan het dalen, de wolken trekken weg. Ik zie wat blauwe gaten ontstaan in de lucht en ik ga nu richting Costa del Sol.

De Costa del Sol komt naderbij.....
De zon komt erdoor......
Het wordt warmer....
De zonnestralen dringen de auto binnen......
De eerste tekenen van het toerisme worden zichtbaar....
Een camper komt me tegemoet. Een camper uit Frankrijk.

Daar ligt de rots van Gibraltar, en aan de overkant Afrika. Het verste punt dat ik tot op heden ooit op eigen kracht heb bereikt.

Aankomst in Benalmádena rond vijf uur. Onder politie-escorte naar het Minerva/Jupiter-complex gereden.

Om 20.00 uur was Paola hier. Zag er perfect uit. Gekleed in een roze-rode japon. Gouden halsketting en pendientes. Ze is Italiaanse, woont nu acht jaar in Spanje en is afkomstig uit Milaan. Haar echtgenoot heeft een bar in de omgeving. Ze zien elkaar niet veel. Dat is de beste manier om het huwelijk in stand te houden, zegt ze. Paola is zeer onafhankelijk. Verliet op 19-jarige leeftijd het ouderlijk huis. Werkte in Duitsland en Engeland au pair of anderszins en verbleef enige tijd in de Verenigde Staten. Zie verder bezoekverslag Benalmádena. Aan de zeekust ligt een klein moors kasteel. Wellicht is hier de naam van afkomstig. Het kan niet missen dat de oorspronkelijke moorse naam Ben Al Medina, of Ibn Al Medina, heeft geluid, de zoon van de Medina.

31 MEI 1992 CERRADO DE CALDERÓN