3 augustus 1998. Betreft: SUNFLOWER POWER Kenmerk: JH/LH980803.

Beste Liesbeth, Zondag 2 augustus 1998. De Blauwe Engel is weg. Net als de oude weg weg is. De directeur van Krasnapolsky heeft haar meegenomen uit Kasteel Oudaen naar Amsterdam. Wellicht kan zij thans ook worden geveild bij Christie's. Dat zou een leuke bijdrage kunnen leveren aan The Business. Ik heb namelijk heerlijk gedineerd bij Le Conaisseur aan de Oudegracht. Daar kwamen verschillende mooie jachten voorbij gevaren, zoals De Lady, bij voorbeeld. Ook de feestboot van Lovers kwam enkele keren om haar aandacht vragen. In de 'O' van 'Lovers' is een groot rood hart aangebracht. Dat is een goed teken. Want met de liefde neemt men het tegenwoordig niet meer zo nauw, zoals ik heb begrepen uit een gesprek van twee dames die naast mij zaten. Zij spraken over het 'nemen van een kind'. Daarbij hadden zij wel een probleem. Daar is namelijk een man bij nodig. Het lijkt wel of dit land steeds gekker wordt. Wat dat betreft ben ik blij dat ik ze een tijdje in de spiegel heb kunnen laten kijken. De eigenaar van Le Connaisseur hing overigens twee mooie gieters aan de muur, met zonnebloemen. Ik heb de serveerster dus ook mijn verhaal verteld over Zahn Flower uit Zuid-Afrika. Ze hebben immers nog een zusterbedrijf naast KP. Op 6 augustus 1996 heb ik ook nog lekker gegeten in Runnymede bij Windsor na mijn bezoek aan Henley.

De menukaart van Harvester's had exact dezelfde lay-out als van dit bedrijf aan de Oudegracht. Vandaar dat ik mij iets verder ben gaan verdiepen in de ontvangen informatie. § 1.0.4. stelt onder Aantal ondernemers: "Wanneer de onderneming met drie personen gestart zal worden, dient hoofdstuk 1 drie keer volledig doorlopen en ingevuld te worden." Ik heb er daarom voor gekozen voorlopig met drie ondernemers te starten. Op de eerste plaats met jou en de tweede plaats met Peter Ottenhoff. De Gouden Driehoek dus. Dan kan nadien alras worden uitgebreid. Te beginnen met Hans Wijers en Sylvia Tóth. Zoals ik je al eerder heb laten weten heeft het mijn voorkeur om met jou in gemeenschap van goederen te trouwen. Als dat kan. Dat voorkomt een hoop ellende. Jij mag dan zelf een kerk kiezen. Er zijn er genoeg. Wellicht is Trevor een goede opvolger voor David Brindley. Ik heb dan nog wel enkele persoonlijke gegevens nodig van jou. Zonder tegenbericht ga ik ervan uit dat je met dit voorstel accoord gaat. Aan alles is gedacht in het plan. Zelfs aan de alimentatieverplichtingen. Klasse! Trevor had overigens een goede preek vanmorgen. Hij sprak over een 'executive' die in zijn 'private jet' de oceaan overstak. Hij vloog alleen met zijn piloot. Halverwege de vlucht ontstonden er problemen met de zuurstoftoevoer. Hierdoor raakten beide inzittenden buiten bewustzijn. Het toestel vloog nog een tijdje door op de automatische piloot, maar crashte uiteindelijk en verdween in het water van de oceaan. De 'executive' en de piloot overleden hierdoor zonder het zelf te merken. Het deed mij sterk denken aan mijn verhaal over Nieuw Elan: het vliegtuig dat in een duikvlucht was geraakt. Samen hebben wij het in een glijvlucht gebracht en veilig aan de grond gezet, totdat alle passagiers konden uitstappen. Het allerbelangrijkste om het toestel weer de lucht in te krijgen is de toevoer van energie. Dat kan in de vorm zijn van zuurstof en in de vorm van geld. In deze fase bevindt de organisatieontwikkeling zich op dit moment. Ook de nieuwe bemanning wordt thans van levensbelang. Op het Domplein stond aangegeven: Instituto Cervantes tot 17 augustus gesloten.

Ik hoop dat Hans van Mierlo in die tussentijd zijn samenwerkingsverdrag met de Spaanse overheid heeft rondgemaakt. Dan zal ik trachten voordien mijn Businessplan rond te maken ten behoeve van de adviseur in Woerden. Al bij al hecht ik eraan dat mijn operationele werkzaamheden worden uitgevoerd door een energieke manager, zoals Hans Wijers . Mijn energieniveau laat immers nog te wensen over. Daarom heb ik vanavond nog de volgende brief op de bus gedaan: 2 AUGUSTUS 1998 CERVANTES MANAGEMENT CENTRUM TER ATTENTIE VAN DRS P. OTTENHOFF.

Maandag 3 augustus 1998. Liefde is... ...weten dat ze er 's morgens niet op haar best uitziet. Dat is niet zo'n ramp, om er 's morgens niet goed uit te zien. In de tijd dat wij nog in Hoofddorp werkten, was ik over het algemeen al eerder ter plaatse op mijn kamer, om de file te ontwijken. Via de glaswand zag ik uiteraard altijd waar je mee bezig was. Het uiterlijk is niet van het allergrootste belang in de ochtend. Dat speelt uiteraard wel bij een receptie of andere gelegenheden waar wij ons samen dienen te presenteren. Ik herinner mij daarbij nog de 1000ste certificaatuitreiking. Je straalde. Jij en Cees van Lede hielden mij geen moment uit het oog. Dat vergeet ik mijn leven niet meer. Je zag er schitterend uit, charmant. Ik vind het nog steeds jammer dat ik die foto's niet meer heb. Ik kan me wel herinneren dat er zorgvuldig op werd gelet met wie je contact had. Ik zou nog wel een keer een reünie van die groep willen meemaken. In ieder geval ga ik weer even twee jaar terug in de tijd. Ik beschrijf die periode nu in detail, omdat ik ervan overtuigd ben dat dat zeer belangrijk wordt voor de nabije toekomst.

3 augustus 1996. Rond een uur of zeven was ik wakker. De jongens sliepen nog. Onder de douche was een plastic stoel geplaatst. Ik geloof dat ik er wel een kwartier op gezeten heb en het water over me heb laten heenlopen. Ik maakte gebruik van Imperial shampoo. Vervolgens een klapstoeltje gepakt en via de main entrance van de Laleham Camping Club naar de rivier getogen.

Daar kwamen al vroeg leuke jachtjes voorbij gevaren. Ook van die typische woonboten, waarvan ik er later nog veel heb gezien in Stratford-upon-Avon. De rivier ademde perfecte rust.

Er kwam een groep nieuwsgierige eenden langs gezwommen en enkele roeiers kwamen voorbij gevaren in hun skiff. Ik liet de kleur van paarse bloemen op mij inwerken.

Er kwam weer een jacht voorbij varen met de naam Sampedro. Toen nam ik de pen en schreef de eerste regels op papier van een nieuw gedicht: Aan de Thames zit ik te dromen..... Drie dagen later heb ik dat gedicht verzonden in een rode enveloppe, denkend aan de rode inkt waarmee je mij ooit een Spaanse advertentie van Julio Sampedro liet corrigeren. Vervolgens na het ontbijt met de jongens naar Staines gereden. Op de spoorbrug ontwaardde ik drie rode harten en kon mij niet aan de indruk onttrekken dat de reis goed werd geregisseerd vanuit een vuurtoren.

Met de trein zijn we naar het centrum van Londen gereisd: Waterloo. Daar zou ik later nog een keer terug komen, met een schilderij. Opnieuw naar Trafalgar Square, Horse Guard Parade Whitehall.

Daar vond op dat moment juist de aflossing van de wacht plaats. De aflossende wacht sneed zowat het puntje van mijn neus met zijn sabel. Daarom ben ik vorig jaar nog een keer terug gegaan om die dienst te inspecteren. Ze treden thans op in het Land van Ooit en als de heer De Lange zijn voorplein klaar heeft, zijn ze uiteraard ook op de Engelenburg welkom. Daar staat beslist nog wel een Menu Engel voor ons te wachten. Via Whitehall natuurlijk even langs bij de Prime Minister, omdat ik zijn postcode nodig had.

Het werd in ieder geval 10 Downing Street London SW1. In feite wist ik dat al, maar het is altijd belangrijk om alles ter plaatse te checken. Dat is thans op KENSINGTON PALACE ook genoegzaam bekend. Daarbij denk ik nog aan de woorden van Sgt. David Sharp, op 23 april vorig jaar: "I advise you to stay away from the Royal Palaces for the time being, Mr. Van der Heyden." "Yes, for the time being" was mijn antwoord "but you can not change my plans. I'll be back in August and expect you to have taken all necessary security measures then." "I know everything about you." "I am glad that the information is in the right hands, sir." "All right. I was very pleased to meet you." "Me as well. Till next time!". (Heb je al een goede filmproducent? Dan mag dat erin). Verder naar de Houses of Parliament.

Inmiddels zeer vertrouwd terrein. Verder een wandeling naar Charing Cross. Ik kocht daar een videoband van Man of La Mancha met Michael O'Toole in de hoofdrol. Vervolgens hebben we de musical Tommy bezocht en kocht ik een geel T-shirt met het opschrift See me, feel me.

Dat is goed te lezen vanuit de lucht. Vervolgens weer met de trein terug.

De jongens zorgden voor het eten. Ik sprak daar ook met enkele mensen die met de caravan waren gekomen via Oostende-Dover. De dame deed mij aan jou denken. Ze had dezelfde ogen.

Er was ook een volleybalveldje. Dat deed mij denken aan dat partijtje in Oegstgeest en de kreet "Stap maar in en laat de rest maar lopen". Morgen volgt het verslag van het bezoek aan HAMPTON COURT PALACE. Ik heb lange tijd met mijn Manager Benelux in één vertrek gewerkt in de Boslaan te ZEIST. Dat werkte wel eens op de zenuwen. Als hij aan de telefoon zat, was hij er niet meer van af te krijgen. Vaak liep het de spuigaten uit als hij slechtbetalende klanten aan de telefoon kreeg. "Ik hang u aan de hoogste boom", was min of meer een standaarduitspraak. Dat was niet zo klantvriendelijk, maar het werkte wél. Dit soort verhalen stak hij overigens vloeiend in verschillende talen af. In het Frans, Engels, Duits, Spaans, Grieks, Ivriet, Nederlands en zelfs in het Esperanto. Het Spaans heeft hij overigens nog van mij geleerd in een week tijd tijdens een verblijf op Gran Canaria in maart 1985.

Hij verbaasde mij daar zelfs met zijn vaardigheid in het spreken van enkele Scandinavische talen. Zo zijn wij in Las Palmas, na een bezoek aan de favoriete verblijfplaats van Sir Winston Churchill, gaan dineren in een Spaans restaurant. Wij aten daar paella. Naast ons zat een in Noorwegen woonachtige Amsterdamse dame met een Noorse echtgenoot. "Lusten jullie dat, die vette zooi?" vroeg zij beleefd, waarna er ook een conversatie ontstond met haar echtgenoot. "Praot u og Norsk?" "Joa" was het antwoord van de man en vervolgens ontstond er een gesprek in een taal waaraan ik geen touw meer kon vastknopen. Het leek wel Fries. Uiteindelijk zijn we met de gua gua naar San Augustín aan de zuidzijde van het eiland teruggereden, want van een autobús hadden ze daar nog nooit gehoord.

San Augustín ligt niet ver van Playa del Inglés. Dat betekent Strand van de Engelsman. Welke Engelsman daarmee is aangeduid weet ik niet, maar het zal Sir Winston Churchill wel zijn ("Knock, knock who's there? Winston who?"). De Spanjaarden hebben immers niet zoveel zicht op familieverhoudingen buiten hun grenzen. Ik word hier immers ook genoemd El Señor de esa Princesa Inglesa. Ze weten hier op het Domplein in ieder geval wel dat de naar haar genoemde roos wit is en niets te maken heeft met de Gay Games. Daar had zij ook geen affiniteit mee, voorzover mij bekend. Ik ga er vanuit dat je met mijn onroerendgoed-zaken bezig bent. Van Chantal Lefeber en Sarah Splinter heb je de telefoonnumers. Nada van de Engelenburg kan je het nummer van Charles wel geven in Zuid-Afrika, voor het geval je dat nog niet hebt. Bel ze maar. Ik kan inderdaad niet alles onder controle houden in mijn eentje en jij staat toch al afgebeeld op hun ansichtkaart, met dat rode hart op de rug. (Correctie 14 augustus 2003: dat schijnt Mevrouw de Lange te zijn volgens welingelichte bron). Samen met Frank de Grave. De foto van mijn appartement hangt niet meer bij De Gier in de etalage sinds enkele vrienden van de Baak hier op bezoek zijn geweest. Dus doe je best. Ik ga ervan uit dat je die holding helemaal rond hebt voor 1 september. Inclusief de inbreng van het onroerend goed. Dan kan PO Panza alvast beginnen aan de voorbereiding van een speech in een aantal talen, zoals het Afrikaans.

Wellicht kan hij mijn Brief aan Oom Piet daarbij als uitgangspunt hanteren. Dan heb ik die oefening niet voor niets gemaakt. Ik hoop overigens van harte dat het je lukt met die bungalow. Dan kan ik ook eens iemand op de koffie vragen. Wim Kok bij voorbeeld. Ik kan immers moeilijk met hem voor 't Neutje gaan zitten en nu hij Winnie kwijt is zal hij ook wel weer een keer willen bijpraten onder het genot van een kopje koffie. Ik beschik nog over een schat aan archiefmateriaal en weet niet waar ik het allemaal moet laten: films, dia's, videobanden, dagboeken, fotoreportages van dag tot dag, cadeaus van Diana. Noem maar op. Vijftig jaar aan levenservaring samengebald in grote dozen. Vannacht droomde ik dat het allemaal in een grote kuil terecht kwam en werd begraven. Dat zou echter doodzonde zijn. Information is immers the business, en deze information is een vermogen waard. Dat zul je niet kunnen ontkennen. Uiteraard ben jij straks ook welkom op de koffie. Te allen tijde. Ik streef immers ook hetzelfde na als jij. Je hoeft dus niet ver te zoeken. Trek dan een trainingspak aan. Dan kunnen we gezamenlijk gaan trimmen langs de kust. Op vaste tijdstippen desgewenst. En neem je collega's dan maar mee. Elke manager heeft behoefte aan beweging. Ik start daartoe vandaag weer op de lopende band. Dan kan ik binnenkort weer aan het werk in de Noordwijkse duinen. Wat de opbouw van jouw conditie betreft is het wellicht zinnig om eens gebruik te maken van het fitness-centrum en de sauna van het Hotel Oranje. Daar heb ik je al eens eerder voor uitgenodigd. Maar daar had je toen geen tijd voor. Je conditie is echter van groot belang. Zeker in verband met jouw verantwoordelijke functie.

De Witte Roos. Bijgaand ontvang je een kleurenkopie van pagina 5 van The Sun van dinsdag 22 april 1997. Ik citeer: Show goes on says brave Di. We have been asked to point out Princess Diana's restaurant meetings reported in yesterday's Sun were in connection with her work for the British Heart Foundation and Dr Hasnat Khan did not attend.

Daar was ik uiteraard zeer gelukkig mee, omdat ik haar al eerder had laten weten In due course you need no heart surgeon anymore. Want op dezelfde dag heeft zij mijn aangetekende brief ontvangen, waarvan ik je een kopie heb doen toekomen.

Alles kan door KENSINGTON PALACE worden bevestigd. Bij het afleveren van mijn cadeau op die dag heb ik dat nog met een paarse handtekening bekrachtigd bij de wachten van the front door of the palace. Volgens afspraak!!! Merk op dat Di in dit artikel een MANTELPAKJE draagt dat exact dezelfde kleur had als de auto waarmee ik op eerste kerstdag van Park Lane/Hyde Park naar Althorp House ben gereden.

Tevens tref je als inzet het artikeltje uit de Telegraaf van 30/7. Met name de zinsnede "Speciaal ter nagedachtenis aan haar werd gisteren een Diana Princess of Wales-roos gepresenteerd. Het kweken van de roos gebeurde met toestemming van de familie van de prinses. Dit gaat mij écht te ver. Ik kan mij dat zeer moeilijk voorstellen. Ik heb de familie Spencer immers volledig geïnformeerd over mijn plannen met Diana. En de hele Britse Koninklijke Familie is daarvan op de hoogte. Als je Charles aan de telefoon krijgt laat hem dan maar weten dat ik zeer ontstemd ben over dit bericht. Wellicht kan hij dat rechtzetten. De besluitvorming inzake mijn Diana Project verloopt naar mijn inzichten overigens veel te traag. Dit kan leiden tot grote spanningen, zoals jij je nog kan herinneren uit onze Nieuw Elan-tijd. Beslissingen dienen snel te worden genomen. Dan ga ik er wel van uit dat die ook zullen worden genomen in de geest van Diana en mij. Wij hebben beiden moeite genoeg gedaan to build the bridge and to become the partner. Het wordt nu tijd dat er terzake beslissingen worden genomen in the United Kingdom. Langere vertragingen kunnen wij ons niet meer veroorloven. Ingeval de roze roos iets te maken heeft met het etablisssement De Roze Wolk aan de Oudegracht, kan ik je melden dat ik daar niets mee te maken heb. Dat etablissement is eveneens eigendom van Paul Scheepstra, eigenaar van het fitness centrum. Ik ga daar alleen fitnessen 1. om mijn conditie op het oude peil te brengen; 2. omdat het de dichtsbijzijnde fitness club is met heart-fitness-mogelijkheden; en 3. omdat zij bekend zijn bij het management van Earls Court Gym. Nogmaals: Ik heb N.I.E.T.S. te maken met homofielen. Helemaal N.I.E.T.S. Bij Voorbeeld. Die roze roos is dus volledig misplaatst, zeker nu Diana daar zelf geen oordeel meer over kan geven. Ik verzond terzake rond die tijd ook nog twee faxberichten aan mijn advocaten die alsvolgt luidden: 22 mei 1997 16.15 CHANGING OF THE GUARDS. En: 14 juli 1997 22.40 ONZE SPAANSE VRIENDEN. Diana had mij zelfs te kennen gegeven dat ze nog twee kinderen van mij wilde. En die had ze gekregen óók. Daar was ik al helemaal op voorbereid: Twee prinsesjes Van der Heyden-Spencer. Klinkt dat of klinkt dat niet? Dat is al vaker voorgekomen in de geschiedenis. We waren er klaar voor. Kijk maar naar haar stunning face. She looked happier than ever before. Ondanks de moeilijke omstandigheden waarin Wij beiden verkeerden, zoals je kunt zien aan de bijgedrukte foto's en het artikel It's plane madness. Daar moet je toch wel iets voor over hebben. Of niet dan? Zij was óók een leuke Blauwe Engel en ik ging graag met haar mee op het gebied van Sunflower Power. With Love. Yours. Bijlage: Page 5 of the Sun, Tuesday, April 22, 1997 + 'Speciale roos "eert" Diana" (Tel. 30-7-1998). P.S. Ik neem mij voor op korte termijn met de heer Thiel hieromtrent van gedachten te wisselen. Deze week gaat hij al op vakantie.

4 AUGUSTUS 1998 PAARS MET ORANJE