2 februari 1998. Betreft: RONDJE WIJK Kenmerk: JH/LH980202. Beste Liesbeth, Maandag 2 februari 1998. Ik zou niet weten welke vrouw uit mijn omgeving mij een gigantisch probleem zou kunnen opleveren. Van jou verwacht ik dat al helemaal niet. Je hebt mij ooit wel eens gezegd "Jij denkt dat wij contact kunnen hebben in de sociale sfeer. Maar dat kan niet." Dat is de grootste uitdaging waarvoor ik mij nadien heb gesteld. Uiteraard. Dus volgens de horoscoop zal het niet gemakkelijk zijn jou ertoe te bewegen jou naar mijn plannen te schikken. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. We hebben immers hetzelfde karakter. Dat kan uiteraard wel eens botsen. Maar juist die botsingen maken het interessant, want daar komt altijd iets creatiefs en goeds uit voort. Het advies van de astroloog aan jou om een strooptocht te maken langs antiek- en curiosawinkels, is in dit verband een goed idee. Ga dan eens kijken in WIJK BIJ DUURSTEDE. Daar kocht ik gisteren bijgaande kaart in een kunstwinkel. Ik werd vooral getroffen door het hart in de tweede rij, tweede van rechts. Dat hart heb ik eerder gezien op een foto uit Londen. 9.10 Mischa belt. Er zijn weer onthullingen over het ongeluk van Diana in The Mirror. Iets met een Citroën. Daar gaat het natuurlijk om. Een van de leden van mijn haardgroep heb ik verteld dat ik Di met VALENTIJN een bikini cadeau heb gedaan. Dat was van harte gemeend. Ik heb hem in de sauna van Oss gekocht. Die bikini sprak mij aan, omdat hij in de kleuren rood, oranje en paars was. Onze huiskleuren. Gerbine van de Veerdonk (bekend bij Donna Karan in New York) heeft hem snel in een paars pakketje gewikkeld nadat ik alle moed bij elkaar had geraapt en Saskia mij had aangemoedigd voor dit gebaar in de richting van My Lady. Diana werkte immers ook met kleuren. Toen ik haar in Saint Tropez van het dak van Mohamed Al Fayed heb laten verwijderen (15 juli 1997), droeg ze nog een badpak in de kleuren van het Huis van Nassau en het Institute of English Studies. Ze sprong er - na mijn faxbericht - een gat mee in de lucht. Nu weet ik ook welke vrouw mij eind november een probleem heeft bezorgd. Dat was Diana uiteraard, al was ze overleden. Op jou blijf ik vertrouwen. De president van onze club weet dat ik jou op de hoogte houd van wat ik doe. Hij is een zeer amabel mens en heeft het thema 'communicatie' dit jaar als rode draad in ons Lions-programma geïntroduceerd. Vandaar dat ik dus ook binnen deze haardgroep communiceer, alsmede naar jou toe en ook Mischa. In één van de curiosawinkels werd ik gisteren getroffen door een schilderij van een fenix, een uit zijn as herrijzende vogel in de kleuren rood, paars en oranje.

Daar vond ik dus ook de kaart die je hierbij aantreft. Een soortgelijk schilderij heb ik ook op de Baak gezien. Daar heb ik nog een foto van gemaakt toen ik met jouw hotelmanager sprak over onze trouwplannen. Het maakte mij bewust van de functie van kunst als communicatiemiddel. Zoals de schilderijen die ik in 1996 met kerst heb gekocht voor jou en Di. Het schilderij voor jou is toen teruggekomen van de Baak. Sommige mensen begrijpen dat niet. Maar die zijn dan ook niet getraind in communicatiestrategieën. Ik herkende in het terugbezorgde schilderij uiteraard de regenboog van NOORDWIJK naar Londen, de verbinding tussen de Noordwijkse Vuurtoren en The London Lighthouse.

Het kuifje van het vogeltje dat als mascotte dienst deed voor de Expo in Sevilla in 1992. Ik heb gisteren in Wijk ook vastgesteld dat Mr. Van Amstel niet meer werkzaam is op het kantoor naast Hotel 'De Engel'. Zoals je weet was de heer Van Amstel een voormalige partner van Mr Jan Boone. "Jan" hield zich met name bezig met de verdediging van "De Hakkelaar". Ik heb in die tijd heel wat octopus gegeten in de sauna Van VEENENDAAL, omringd door tal van advocaten die zich realiseerden dat ze in een zinkend schip zaten. Gijsbrechts collega Mies (Van VEENENDAAL dus) had zich dientengevolge al eerder uit de advocatuur teruggetrokken en is zich meer gaan richten op de theaterwereld. Dat is een prachtig voorbeeld dat aangeeft hoe iemand van een probleem een nieuwe kans kan maken. In "De Volle Buik" hebben we lekker gegeten.

Abusievelijk had ik dat restaurant "De Dikke Buik" genoemd, maar dat was uiteraard een Freudiaanse vergissing, na die snoepjes die ik zaterdagavond op het Damrak had gekregen. Dat houdt mij toch nog wel bezig en er zijn blijkbaar nog wel dames die mij in hun armen willen sluiten. Dit doet mij uiteraard wel deugd. Tijdens het tafelgesprek sprak ik met een bankdirecteur.

Hij was zeer geïnteresseerd in mijn financiële probleem en heb hem laten weten dat ik er volop op vertrouw dat jij mij daarvoor aanstaande donderdag een kant en klare oplossing biedt of laat bieden. Tijdens de rit van Wijk naar het station in Maarn hebben we nog even gefilosofeerd over de Zakenvrouw van het Jaar."Marieke" dus. (Van Leer Lels of zo). "Halbertsma" klinkt mij echter veel beter in de oren. Ik denk daarbij onder meer aan Niels Halbertsma, de voorganger van Ed Nijpels als voorzitter van het Wereld Natuur Fonds in de tijd dat Prins Bernhard in het ziekenhuis vertoefde nadat ik de Paleiswachten in Soestdijk had aangesproken op de diefstal van Hare Majesteits agenda in oktober 1994 uit de auto van de heer F.J. Lamèris, hoofd beveiligingsdienst van het Koninklijk Huis.

Hij valt onder de verantwoordelijkheid van Winnie. Maar goed dat zij van wanten weet. In de sociale sfeer heb ik dus geen enkele behoefte om te "downloaden". Daar kunnen We anderen wel voor laten Sorgdragen. Maar dat er geld op de plank moet komen staat als een paal boven water. Als een Dukdalf (Scheveningen). Aangaande de publikatie van mijn boek heb ik Professor Knol afgelopen vrijdagavond rond 23.00 uur nog de volgende brief bezorgd: IMPERIAL THOUGHTS." Enkele aanvullingen dus op het eerder toegezonden concept. Ik heb begrepen dat je niet ogenblikkelijk kon reageren. Maar ik moet steeds snel handelen in dit soort situaties. De trein van 13 november is inmiddels een hogesnelheidstrein geworden. Als machinist van die trein houd ik hem uiteraard zelf op de rails en zorg ik ervoor dat hij niet ontspoort. Vandaar dat ik je van alle details in kennis stel. Uiteindelijk ligt jouw grote kracht in het begeleiden van processen. Daar maak ik je dus deelgenoot van. Ik blijf echter de regisseur van mijn eigen proces en in die zin blijven wij uiteraard goede collega's. In dit verband wordt mijn aandacht thans getrokken door het kopje op de vóórpagina van de Telegraaf Emily prinses van het bal. Dit vind ik leuk voor Emily. Ik denk dat er een leuke rol voor haar is weggelegd binnnen de European Cervantes Foundation. Zij is immers een goede collega uit de tijd dat zij nog bij Stibbe Blaisse werkte, waar wij mee samenwerkten. Bovendien schreef zij ook regelmatig naar KP. Net als ik. Aangaande die advocatuur herinner ik mij nu nog als de dag van gisteren dat wij samen bij de Heer van Amstel op bezoek zijn geweest in Wijk. Ik heb je toen enigszins laten blozen geloof ik. Dat werd door de Heer van Amstel enigszins met verwondering gade geslagen. Nochtans stel ik het zeer op prijs dat jij bij hem hebt bedongen bij mijn keuzeproces betrokken te mogen blijven. Laten We dat maar zo houden. Ik wil met jou ook wel weer eens een keer een receptie bijwonen op de Wittenburg te Wassenaar. Net als mijn vriend. De collega van Marieke. Want daar horen Wij uiteindelijk thuis. Ik had jou immers ook genomineerd en jij bent veel beter. Nochtans is het prettig dat anderen eveneens bereid zijn om mij te helpen. Daar maak ik dus dankbaar gebruik van. Ik denk daarbij aan Ron en Toby Hale uit Amerika. Ik tref hen vanavond in Berkel-Enschot. Vooraf ga ik nog met Mischa naar het Amway-distributiecentrum in Tiel (Tineke Verburg heeft daar nog een leuke presentatie van en Tineke kent George nog goed van TROS Aktua Export. En Ed Nijpels natuurlijk). Gelukkig heb ik nog een exemplaar gevonden van mijn Letters to Diana. Die geef ik vanavond aan Ron en Toby Hale, voor een publikatie in Amerika. Uiteraard breng ik Mischa van deze ontwikkelingen op de hoogte. Groetjes. P.S. Ik spreek liever over 'gade' dan over 'echtgenoot'.

5 FEBRUARI 1998 JUSTITIA